Overleden mevrouw Frieda Konijnenbelt – Hammers
– Dirkje Frederika –
Geboren op 26 november 1943 in Hulsen
Overleden op 21 februari 2024 in Leusden
Op naar het licht
Die woorden wilde Frieda Konijnenbelt – Hammers boven haar rouwkaart, waarmee Jan het overlijden van zijn lieve vrouw met de wereld deelde. Ze stierf op 21 februari, op 80-jarige leeftijd.
Frieda werd geboren op 26 november 1943 in Hulsen, op de grens van Twente en Salland. Een fijne jeugd volgde, met een warm thuis. Als 15-jarige leert ze Jan kennen, een ontmoeting die uitgroeit tot een leven in verbondenheid. Ze krijgen drie kinderen, Manin, Frank en Ilse. Een drukke tijd, vol vreugde, maar ook met moeilijke perioden. Frieda zei dat ze terugkijkend op haar leven altijd kon vertrouwen op 2 steunpilaren: de liefde van Jan en haar geloof.
Haar geloof gaf haar kracht, om elke keer weer op te staan, te zoeken naar het licht en vol te houden als het duister was. Ze vertrouwde erop, dat God haar vasthield, zoals ze dat zo mooi verwoord vond in het gedicht ‘Voetstappen in het zand’ en in het beeld uit Deuteronomium van God als arend.
Haar gezin was een warm nest, waar vrienden van de kinderen welkom waren. Er was ruimte, ieder kon zichzelf zijn. Natuurlijk botste het wel eens, maar de deur stond altijd open. Daaromheen stond een kring van familie en vrienden, naar wie Frieda heel trouw was. Ze wilde het leven vieren. Juist omdat ze weet had van de kwetsbaarheid, vond ze het belangrijk om ook het goede, wat vaak zo vanzelfsprekend lijkt, te delen. Ze verwonderde zich over de wereld, genoot van de natuur, van kunst, van een goed gesprek over een boek… Ze was, zo staat boven de kaart, ‘jong van hart’, doordat ze altijd nieuwsgierig bleef en wilde leren.
Haar vier kleinkinderen waren een grote vreugde voor haar. Het leven ging verder, nieuw leven… Tijd met hen doorbrengen vond ze heerlijk, hun kijk op de wereld leerde haar weer opnieuw naar het vertrouwde kijken.
Frieda was sociaal enorm betrokken, wist wat er in de wereld gebeurde, of het nu dichtbij was of ver weg. Waar ze kon, zette ze zich in om vanuit haar talenten bij te dragen aan de wereld om haar heen. Dat oog hebben voor mensen, haar maatschappelijke betrokkenheid en inzet voor de kerk.
In de dankdienst voor haar leven werd dat duidelijk, in het grote aantal mensen dat aanwezig was om recht te doen aan haar leven en sterven. Wat heeft Frieda velen geraakt. We hebben samen God gedankt voor al waarmee ze gezegend was en samen verhalen en verdriet gedeeld. En passend bij hoe Frieda geloofde en leefde, hebben we het licht ontstoken, woorden van licht en liefde uit de bijbel gelezen en prachtige liederen vol hoop en vertrouwen gezongen. Onder alles lag het geloof: God is erbij, Hij laat niet los wat zijn hand aan ons begonnen is. We zijn geborgen… in het licht. Zo hebben we Frieda in de handen van de levende Heer gelegd en haar begraven in haar geboortegrond, in het graf naast haar ouders.
Laten we als gemeente om Jan, de kinderen en ieder die in Frieda een lieve vriendin of bijzondere vrouw mist, heen blijven staan.
ds. Erica
