Overleden mevrouw Renate Tabak – Ven
Geboren op 22 mei 1952 in Amsterdam
Overleden op 10 juli 2023 in Amersfoort
Op zaterdag 14 juli, hebben we in een volle Marcuskerk afscheid genomen van Renate Tabak-Ven. Renate stierf op 71 jarige leeftijd op 10 juli. Ze woonde met haar Wiebren aan de Hondsdraf 18.
We kennen Renate als een warme vrouw, met heel veel liefde voor haar gezin en de wereld om haar heen. Betrokken, attent in vriendschappen, zich inzettend voor de ander. Een vrouw bij wie je je gezien wist, die verder keek dan een eerste blik.
‘Heel wat mensen’, zo zeiden haar dochters, ‘hebben in haar God mogen ontmoeten.’
Toen Renate en Wiebren in Leusden kwamen wonen voelden ze zich gelijk thuis in de buurt en in de kerk. Ook hier zetten ze zich in voor hun omgeving, werden ze actief in de kerk en ontstonden dierbare contacten. Het leven was goed en de geboorte van de kleindochters gaf extra vreugde.
Toen ineens werd Renate ziek en wat ging het daarna snel. Intense weken volgden, van diepe nabijheid, in de wetenschap dat het loslaten snel zou komen. Ook nu wist Renate zich gedragen door God. Haar geloof kenmerkte zich door een sterke verbondenheid met Hem. In en door alles heen voelde ze de draagkracht van Gods liefde onder haar bestaan. Dat probeerde ze in haar leven zichtbaar en tastbaar te maken en dat werd verwoord in de tekst op haar rouwkaart:
‘Gods adem heeft je aangeraakt en jou tot bondgenoot gemaakt.’
Tot het laatst toe deelde ze rijkelijk in haar liefde met de mensen om haar heen.
De dankdienst voor haar leven was er een vol muziek, liefdevolle woorden, verslagenheid en dankbaarheid. Wat kan dat hand in hand gaan: diepe rouw en onmacht om de dood, die zo in kan breken…. En daarnaast dankbaarheid om wie ze was, om waarmee ze tot zegen was en om alle mooie herinneringen. Wat heeft ze veel gegeven en laat ze veel na! We brachten het bij God en in het diepe vertrouwen dat ze geborgen is in Gods liefde, hebben we haar leven in de handen van de levende Heer gelegd.
Laten we als gemeente om Wiebren heen blijven staan, in dit grote verdriet en hem en zijn gezin in onze gebeden gedenken.
ds. Erica
Een mooi gedicht met foto van de rouwkaart
De moerbeitoppen ruischten
‘De moerbeitoppen ruischten;’
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;
Sprak tot mij in den stillen,
Den stillen nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en ontstelden,
Verdreef hij zacht.
Hij liet zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
‘k Voelde in zijn vaderarmen
Mij koestren en beschermen,
En sluimerde in.
Den morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zoo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij.
‐Nicolaas Beets‐
